فرزندان، قربانی زندگی نزیسته والدین

در اطراف ما هستند افرادی که در هنگام یافتن شغل یا انتخاب رشته تحصیلی، دقیقا جا پای پدر یا مادر خود گذاشته و همان راهی را میروند که والدین آنها سالیانی پیش رفته و الان در آن شغل، بازنشسته شده یا در آن رشته علمی؛ مدارج عالی را طی کرده اند. علاوه بر این، افرادی دیگر نیز وجود دارند که می بینند آرزوها و رویاهای پدر یا مادرشان چیست؟ سپس تلاش وافری میکنند تا آرزوهای آنان را برآورده کنند یعنی در آن شغل یا رشته تحصیلی که والدین آنها آرزو داشتند خودشان در اینها موفق شوند، حالا که والدین نتوانستند کاری کنند و به رویای خود برسند، اینبار فرزندان آنها تلاش کنند تا جایگاه لازم در آن شغل و مدرک علمی که آرزوی والدین بود را بدست آورند. حال، سوال اصلی اینجاست که آیا این مسیر زندگی برای فرزندان، آنها را به رضایتمندی از زندگی میرساند یا اینکه موجب سرگردانی آنها در زندگی میشود؟

دکتر منوچهر خادمی در این ویدئوی آموزشی؛ بر این مطلب مهم تأکید دارند که ما نباید ادامه زندگی والدین خود باشیم، یعنی به عنوان مثال؛ زندگی ما نباید کپی برابر اصل از زندگی شغلی یا زندگی تحصیلی پدر یا مادر خودمان باشد. زیرا در این صورت، ما دیگر زندگی را به سبک اصیل خویشتن، تجربه نمیکنیم بلکه داریم یک زندگی کپی شده از والدین خودمان را ادامه میدهیم. دکتر خادمی معتقدند که ما باید راه خودمان را شخصا در زندگی پیدا کنیم و حتی اگر والدین ما در تمام زمینه های تحصیلی، شغلی و … توانسته اند به موفقیت های بزرگی دست یابند، این بدان معنا نیست که ما نیز باید همان راه والدین خودمان را برویم تا مثل آنها بتوانیم در زندگی موفق شویم. زیرا ما هم به اندازه سهم خودمان در زندگی و به مقدار بودنمان در این جهان؛ از طرق دیگری که خاص خودمان است و برگرفته از اندیشه و توانایی خودمان بوده و زاییده روح و روان ما هست؛ میتوانیم در زمینه های دیگری غیر از مواردی که والدین ما موفق بودند، ما نیز به اندازه آنها و بلکه بسیار بالاتر موفق شده و پیشرفت کنیم.

دکتر خادمی در ادامه این ویدئو، از فرافکنی زندگی نزیسته والدین در زندگی فرزندان صحبت میکند و اینکه چطور فرزندان، قربانی زندگی نزیسته والدین میشوند. والدینی که خودشان به رضایت شغلی و تحصیلی نرسیدند و نتوانستند در آن شغل یا رشته تحصیلی که آرزویشان بود، مشغول به کار یا تحصیل شوند و حالا که فرزند آنها بزرگ و بالغ شده است، با حمایت و تشویق و پشتیبانی خودشان، فرزند خود را هُل داده تا وارد آن شغل یا رشته تحصیلی شود و مدام این سخن را بر زبان میاورند که حالا که من نتوانستم، اما تو پسرم یا دخترم، تو مایه افتخار من باش و به آرزوی من برس. دکتر خادمی در اینجا میگویند که این پدر یا مادر، زندگی نزیسته خودش را بر روح و روان فرزندش، فرافکن کرده و او را از مسیر اصیل زندگی خود، گمراه میکنند که نتیجه آن چیزی جز سرگردانی و بی معنایی در زندگی برای آن فرزند نمیباشد.


اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم،

فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *