چرا حس بی ارزشی و خودکم بینی دارم؟

خیلی از ما در مراحل و مقاطع زندگی خودمان مانند زندگی تحصیلی، زندگی شغلی، زندگی عاطفی و عاشقانه خودمان و …. مدام با سکون و رکود مواجه میشویم و هرچقدر دنبال علت شکست ها و ناکامی های خودمان میگردیم؛ دلیل واضح و مشخصی را پیدا نمیکنیم و همچنان در گیجی و سردرگمی بسر میبریم و روز به روز شاهد درجازدن های بیشتری در زندگی خودمان هستیم.

دکتر منوچهر خادمی در این ویدئوی آموزشی؛ از تله بی ارزشی صحبت میکند؛ تله ای که به اعتقاد ایشان از میان ۱۲ تله زندگی، مهم ترین تله زندگی بشمار میرود و در حکم قلب و مغز و روح سایر تله های زندگی میباشد که اگر فعال شود، آنگاه با خودش سایر تله های زندگی را نیز فعال میکند. دکتر خادمی بر این مسئله تأکید دارند همانطور که جسم مادی و بدن فیزیکی ما برای زنده ماندن نیاز به اکسیژن و تنفس دارد، روح و روان ما نیز برای زیستن معنادار خویش، نیاز به حس ارزشمندی دارد و این در حالی است که اگر تله بی ارزشی در وجود ما فعال شود، این تله زندگی؛ حس ارزشمندی را از ما گرفته و دزدیده و بجای آن، حس یأس و دلمردگی و افسردگی و بی حوصلگی و بی انگیزگی و بی تفاوتی و بی معنایی را به ما هدیه میدهد.

دکتر خادمی معتقدند که تله بی ارزشی مانع این میشود که ما به بلندای روح خودمان پرواز کنیم و بلکه بالعکس، باعث میشود با دچار شدن به روان رنجوری های روحی، مدام در حال غرق شدن و دست و پا زدن در تاریکی های سردرگمی ها و سرگردانی های زندگی نزیسته خودمان باشیم. طبق نظر ایشان بر تک تک ما واجب است که ریشه ها و زمینه های شکل گیری تله بی ارزشی را در وجود خودمان شناسایی کنیم و جلوی علل و عوامل تشدید و تقویت این تله زندگی را بگیریم چون اگر اینکار را نکنیم، سایر ۱۲ تله زندگی نیز در وجود ما فعال شده و زندگی ما را مختل و قفل میکنند. دکتر خادمی به ما هشدار میدهند که تله بی ارزشی در ابتدا با مزه مزه کردن حس خودکم بینی شروع شده و سپس به خودخوری و خودسرزنشگری خودمان رسیده و در ادامه دچار خودتحقیری و خودبیزاری میشویم و در نهایت، حس بی ارزشی را تجربه خواهیم کرد.

مسئله دیگری که دکتر خادمی بر آن تأکید دارند؛ حس خودانتقادگری است که با فعال شدن تله بی ارزشی، مکانیزم خودانتقادگری نیز در روح و روان ما فعال شده و ما بجای اینکه منتقد زندگی خود آنهم در قامت یک منجی و محیی زندگی خودمان باشیم، منتقدی مخرب و نابودکننده خواهیم شد که تمام ارزشهای وجودی خودمان را زیر سوال برده و به شدت دچار حس حقارت درونی، حسادت همیشگی و مقایسه خود با دیگران میشویم و این در حالی است که هر کدام از ما، وجودی منحصربفرد داریم که نه قابل مقایسه با دیگری هستیم و نه از دیگری پست تر و نه برتر بوده و نه با یکدیگر برابر هستیم، بلکه وجودی یگانه و یکتا و منحصربفرد برای خودمان داریم و همین مسئله، موجب رشد و تعالی حس ارزشمندی در وجود ما خواهد شد.