”  بهار طبیعی ، بهار معنوی ” – بازیگری و تماشاگری

این ویدئوی چهارم و آخری است که برای عید نوروز ضبط کردم و این مطلب را گفتم که شاید خیلی از ما نتوانستیم در ایام تعطیلات سال جدید، به اندازه کافی خوش بگذرونیم و لذت ببریم چون یکی از نزدیکان خود را در اثر تصادف یا بیماری از دست دادیم و با مرگ عزیزان خود مواجه شدیم یا اینکه یک رابطه عاطفی گرم و شیرین را از دست دادیم یا اینکه در کار و شغل و تجارت خود دچار ورشکستگی و خسارت مالی شدیم که همه اینها یا موارد مشابه دیگر، باعث شدند که تعطیلات عید نوروز به ما کوفت و زهر شود. اما چیزی که این وسط مهم میباشد آنست که ما میدانیم که میتوانیم تا عید نوروز سال بعد، چهره زندگی خود را تغییر داده و بتوانیم با یک رابطه عاطفی شیرین تر یا امکانات مالی بهتر و با سلامت روحی و جسمی بیشتر، وارد تعطیلات سال بعد شویم.

حال، وقتی به درون خودمان رجوع میکنیم باید توجه کنیم که نباید مدام غرق اشتباهات گذشته و محدود به خاطرات تلخ گذشته خودمان باشیم و در گذشته زندگی، اسیر شده و باقی بمانیم. بلکه باید سَر خود را رو به جلو در جاده زندگی بچرخانیم تا افق های تازه و فرصت های جدید را ببینیم. اما متأسفانه خیلی از ما عادت کردیم که با دردها و رنج ها و غم و غصه های خودمان، تجارت کنیم تا ترحم و توجه دیگران را جلب کنیم. خیلی از ما عادت کردیم و شرطی شدیم و تبدیل به یک آدم مهرطلب شدیم که از غم و غصه های خودمان، قصه بسازیم و با چند وجب روغن، آن را به خورد خودمان و اطرافیان بدهیم. از شما میخواهم که دست بردارید از این نقش قربانی بازی کردن و مظلوم نمایی. لطفا یک جای زندگی خود بایستید و تمام عیب ها و نقائص و محدودیت های خودتان را پذیرفته و پیام آنها را درک و فهم کرده تا وارد فضاهای جدیدی در زندگی خودتان بشوید.

مطلب بعد اینکه رفتار طبیعت پیرامون ما و تغییر چهره جهان آفاقی؛ بر اساس غریزه و اتومات میباشد، یعنی تابستان باید منتظر باشد که بهار تمام شود تا نوبت به تابستان برسد و زمستان باید منتظر تمام شدن پائیز بماند تا زمستان آغاز گردد. اما این مسئله درباره انسان صدق نمیکند چون ما انسانها، غریزه صرف و تنها نیستیم بلکه چیزی درون ما وجود دارد بنام قدرت اختیار و قدرت اراده و قدرت انتخاب و قدرت تشخیص که باعث میشوند ما دیگر منتظر نباشیم تا فصل خزان جان ما بهاری شود یا دیگری بیاید و ما را بهاری کند بلکه به مرحله ای میرسیم که میفهمیم خودمان برای زندگی خودمان کافی هستیم و میتوانیم چهره زندگی خودمان را همانطور که میخواهیم تغییر داده و تعالی بخشیم.

یادمان باشد که غیر از این کتابهای کاغذی که برای مطالعه میخوانیم و غیر از جهان طبیعت که کتابی است از آفرینش حیرت انگیز و شگفت آور، کتابی دیگر وجود دارد بنام کتاب جان انسان که ما باید آن کتاب را عمیق و دقیق بخوانیم. آری، ما باید خوانندگان خوبی برای کتاب ذات هستی خودمان باشیم، ما باید کتاب وجود جان خودمان را همیشه مورد کاوش قرار دهیم تا بفهمیم که چقدر استعداد و توانایی و آرزو و رویا در وجود ما پنهان و در نهان هستند که باید با بکارگیری همین قدرت اختیار و اراده و انتخاب و تشخیص، بالفعل شده تا چهره زندگی ما را اصیل کنند. ما نباید تبدیل به موجودی منفعل و منقبض شویم که مدام منتظر دیگران و اتفاقات پیرامون باشیم که بیایند و زندگی ما را تغییر و تحول و تعالی بخشند، ما نباید فقط تماشاچی صرف در این جهان باشیم، ما باید بازیگر زندگی خودمان باشیم و آن را بسازیم نه آنکه آن را دربست بپذیریم. انسان در نمایشنامه بزرگ وجود، هم بازیگر است هم تماشاگر.