” بهار طبیعی، بهار معنوی ” – قبض و بسط جان و جهان

این ویدئوی دومی هست که به مناسبت تحویل سال ۹۷ آماده کردم. در ویدئوی اول گفتیم که تغییر و تحول از ویژگی های اصلی طبیعت و جهان آفاقی هست و چون عالم و آدم با هم مطابق هستند پس تغییر و حرکت و تحول جز ذاتیات انسان و جهان انفسی اوست و کسی که بخاطر کسب امنیت و آرامش و آسایش؛ دنبال سکون و ثبات هست اشتباه میکند و در نهایت اگر در مقابل تغییر یافتن چهره زندگی خود مقاومت کند و لزوم تغییر مسیر زندگی را درک نکند و نخواهد که بفهمد، آنوقت جهان درونی او در زیر چرخ دنده های تغییر جهان بیرونی، لِه و خورد خواهد شد!!

در این ویدئو میخواهم بگم که هر فصلی از طبیعت؛ آثار و عوارض و لوازم و نتایج خاص خودش رو دارد و ما نمیتوانیم چیزی رو از فصلی بخواهیم که ارتباطی با آن فصل ندارد. مثل اینکه از میوه های گل خانه ای در فصل زمستان استفاده میکنیم که خاصیت میوه های طبیعی در بهار و تابستان را ندارد. مثلا زمستان، سرد و خشک هست، انگار همه چیز مرده و گرفته و در قبض بسر میبرند. پاییز، دنیای رنگ هاست. البته به قول کسانی که مزاج شناسی کار میکنند، پاییز، مزاج سوداوی داره و این مزاج ارتباط خاصی با حالتهای افسردگی در انسان دارد! در بهار و تابستان، همه چیز زنده و در حال رویش و حیات است. وفور میوه ها در تابستان هست. حتما دقت کردید که در طی این فصول، حال و احوال ما هم تغییر میکند. کمیت و کیفیت دچار شدن به افسردگی در پاییز خیلی بیشتر از فصول دیگر است. در بهار که اصلا شور و شوق و حال خوشی برای اکثر ما پیش میاد.

حال، همانطور که طبیعت در قبض و بسط میبرد، ما هم دچار قبض و بسط جان میشویم. گرفتگی و گشودگی روح. گاهی در قبض جان هستیم و غم و اندوه و افسردگی را تجربه میکنیم و گاهی در بسط جان هستیم و شور و نشاط و شادمانی را تجربه میکنیم. ما کاملا مرتبط با هستی هستیم. همانطور که گرفتگی و پاییزی و زمستانی شدن طبیعت، امری طبیعی است و باید رخ بدهد، گرفتگی و در قبض فرو رفتن ما هم کاملا انسانی است و ما چون انسان هستیم دچار این حالات نوسانی میشویم. همچنین طبیعت، بهاری و تابستانی میشود و ما هم مقاطعی از زندگیمان را در بهشت، زیست خواهیم کرد هر چند هر بهشتی موقتی است و محل ماندن نیست و ما مدام در طول زندگی، بهشت ها و جهنم ها را پشت سر خواهیم گذاشت که هیچ رنج و لذتی تا ابد ماندگار نخواهد بود و این خاصیت انسان بودن ماست که چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند. پس حالات احساسی و عاطفی و روحی و روانی خودتان را به رسمیت بشناسید و آنها را بپذیرید چونکه از عوارض تغییر و تحول همین حالات مختلف درونی هستند.

مطلب بعد اینکه هر فصلی از فصول چهارگانه طبیعت، رفتار خاص مطابق با آن فصل را میطلبد. نمیشه در زمستان با یک تی شرت رفت و زیر برف و سرما و یخبندان یک ساعت پیاده روی کرد. البته در تابستان هم نمیشه پولیور و کاپشن پوشید و رفت پیاده روی زیر آفتاب سوزان!! در عالم انسانی هم همینطوره؛ در هر حالت جسمی و روحی، باید رفتاری مطابق با آن شرایط داشته باشیم. مثلا در وقت بیماری نمیتوانیم همان کارهای سابق را با آن انرژی سابق انجام دهیم. در شب باید بخوابیم، بی خوابی پیش از حد؛ سیستم بدنی را به هم میریزد. در روح و روان هم قاعده به همین صورت هست. وقتی شاد هستیم؛ پر از انرژی و پر از انگیزه، میتوانیم کارهایی انجام دهیم که قبلا انجام نمیدادیم اما در وقت بی حالی، بی حوصلگی و افسردگی نمیتوانیم. پس باید این حالتها رو به رسمیت بشناسیم و غیرطبیعی ندانیم.

مهمترین کاری که باید در دوران قبض روح خودمان انجام بدهیم این است که بدانیم روح ما و جان ما برای آنکه از قبض به بسط آید، پیام و واکنشی از طریق غم و افسردگی برای ما ارسال میکند و این ما هستیم که باید به این فراخوان روح و دعوت جان خودمان، پاسخ مثبت دهیم و به دور از کنش و واکنش های بیرونی، به درون خویش سفر کنیم و عقلانیت پنهان در پس تمام دردها و رنج های خودمان را پیدا کنیم تا با داشتن خرد شکست ها و زخم های خود، بتوانیم از قبض جان خویش به بسط جان، سفر کنیم. اما اگر درد و رنج و زخم و آسیب و شکست خودمان را به رسمیت نشناسیم و آنها را نپذیریم و در آغوش نگیریم بلکه بالعکس آنها را فراموش کنیم و از آنها فرار کنیم، نتیجه آن چیزی جز تکرار زخم ها و دردها و رنج های ما آنهم با عمق و شدت بیشتری نخواهد بود. بنابراین برای اینکه رشد عقلانی، رشد عاطفی، رشد وجودی و رشد روانشناختی پیدا کنیم می بایست دوران قبض جان خود را به رسمیت پذیرفته و خرد قبض روح خود را بدست آورده تا با داشتن آن بتوانیم از قبض جان به بسط جان خویش سفر کنیم و بتوانیم در تجربه های مشابه از زخم ها و رنج های قبلی زندگی، آسیب کمتر و التیام بیشتری پیدا کنیم.