چرا ما از بهشت زندگی سقوط میکنیم؟

چرا زندگی برای ما همیشه در بهشت خودش باقی نمیماند!؟ چرا بهشت خانواده خودمان را با مرگ عزیزانمان از دست میدهیم؟ چرا بهشت سلامتی خودمان را با بیماری از دست میدهیم؟ چرا بهشت ثروتمندی خودمان را با ورشکستگی از دست میدهیم؟ چرا بهشت دستاوردهای زندگی خودمان را با بی ارزش دانستن آنها از دست میدهیم؟ چرا بهشت رابطه عاشقانه خودمان را با شک و تردید و یکنواختی و وابستگی و خیانت و عدم تعهد از دست میدهیم؟

چرا از بهشت زندگی، بیرونمان میکنند؟ چرا از بهشت زندگی پرت میشویم و وارد جهنم میشویم؟ این پرت شدن و جدایی و از دست دادن زندگی بهشت گونه گذشته، یک نشانه است. جدا شدن از هر بهشتی، نشانه ورود به سفر دیگری از زندگی است؛ سفری به مراتب عظیم تر، بزرگ تر، عمیق تر و اصیل تر.

آری، ما بهشت زندگی خودمان را از دست میدهیم. بهشت خانواده، بهشت امنیت، بهشت قدرت، بهشت ثروت، بهشت معنویت، بهشت آرامش، بهشت حال خوب و خوش، بهشت دوستان سابق، بهشت همسر و معشوق و پارتنر حال حاضر، بهشت باورهای گذشته و کهنه و فرسوده و تکراری و نخ نما شده. ما ممکن است که بهشت هر چیزی را از دست بدهیم، چون قرار است که رشد کنیم. هیچ رشدی بدون از دست دادن اتفاق نمی افتد.

وقتی که فهمیدیم زندگی همیشه بهشت نیست، این مسئله خیلی طبیعی است که مدتی را در سوگواری و افسردگی و یأس و افسوس و حسرت و آه لحظات و اوقات گذشته بسر ببریم که چه روزها و شرایطی را از دست دادیم. اما باید بدانیم که با این جدایی و از دست دادن بهشت گذشته، دارند مسیر جدید و راه دیگری را در زندگی ما باز میکنند. باید بدانیم کجاهای زندگی خودمان، زندگی نزیسته داریم که دارند آدرس آن را با این جدایی به ما نشان میدهند تا با برویم و زندگی های نزیسته خودمان را زندگی کنیم.

ما یا نمیدانیم یا یادمان رفته است که مسافر، زائر و عابر این جهان هستیم. قرار نبوده و نیست که در یک جایی و بخشی، در یک مرحله و مقطعی، در یک فصل و منزلی از زندگی خودمان ایست و توقف کنیم، درنگ و مکث بکنیم اما عبور کنیم، ما مأمور به عبور هستیم، تقدیر ما عبور کردن است.

پس دل به سفر دهیم که منزلهاست هنوز …

فراموش نکنیم که جاده پیمودنی است و آغاز همیشه در انتظار …