ادعـــا و مدعـــا
اگر مدام به دنبال اثبات خویش باشیم
در روابط عاطفی – اجتماعی – خانوادگی فشار زیادی را متحمل خواهیم شد
و زیر بار اضطرابِ اثبات، آرامش را از دست خواهیم داد.
وقتی اصراری بر اثبات نداشته باشید
طبیعتا فشار کمتری را متحمل خواهید شد.
ما مجبور نیستیم به دیگران چیزی را درباره خویش بقبولانیم،
مگر اینکه عقده‌ای در درون، ما را وادار به این کارِ بیهوده کند.
فراموش نکنیم که
آرامش مهم‌تر از اثبات است
و یک مبارز هرگز نیازی به اثبات خویش برای دیگران ندارد
او تنها و فقط مسئول اثبات خود به خود است.
آنهم نه هر خودِ کاذبِ عاریتی
بلکه خود حقیقی و اصیل.
چرا که آنقدر خودهای کاذب توسط دیگران درون ما کاشته شده است
که تشخیص خود حقیقی با آنها کاری بس سخت، دشوار و دیریاب است.
چه بسیار تلاش‌هایی برای اثبات خود برای خود
اما خودی که در واقع خودِ دیگران است درون ما!
محی‌الدین ابن عربی (بنیان‌گذار عرفان نظری) گفته است:
“بلا هیچ وقت جز با ادعا نمیباشد. پس هر کس که ادعای چیزی را نکرده باشد برای اثبات راست گفتاریش ابتلا و امتحانی نیست و اگر ادعایی نباشد امتحانی هم نیست.”
وقتی برای اثبات و تایید خویش به دیگران تلاش میکنیم
ناچار به ابراز انواع و اقسام ادعا و مدعا خواهیم شد
و زمانی که به عنوان فردی مدعی خود را مطرح میکنیم عالم و آدم دست به دست هم میدهند تا ما را برای اثبات، با آن ادعا روبرو کنند! و غالبا بین آنچه ادعا میکنیم و آنچه واقعا انجام میدهیم فاصله وجود دارد و این آغاز ایجاد فشار، اضطراب و سلب آرامش برای اثباتِ ادعا خواهد بود.
چه بسا برای ایجادِ حس و ادراکِ اینکه وجود داریم و هستیم، دست به سعی و تلاش برای اثبات میزنیم.
فریادِ من هستم در میان جمع!
من را ببینید!
در صورتی که صرف بودنِ ما دلیل بر هستی ماست.
” دکتر منوچهر خادمی “
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
