از حالِ لذیذ تا آینده حضیض
مدت‌هاست که به دلایل مختلف و متعدد از جمله مسائل و مشکلات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی، سبک زندگی دم غنیمتی و خیام وار رواج پیدا کرده است.
خیام سروده است:
این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده است و روزی که گذشت
این سبک و مدلِ تفکر و زیستن بخودی خود و فی‌نفسه مسأله‌ای ندارد اما مثل هر نوع تفکری میتواند ویژگی‌های منفی داشته باشد که برای من و شما مشکل‌ساز خواهد بود.
وقتی تفکر یا رفتاری صرفا به عنوان یک واکنش در برابر آنچه در فضای زیستی رخ میدهد باشد و نه یک انتخاب آگاهانه، غالبا به سمت افراط یا تفریط میل پیدا میکند.
امروزِ روز؛ زندگی در اکنون بیشتر به منظور نوعی تخدیر انجام میشود تا ما را از اضطراب و نگرانی نسبت به آینده رها کند. نوعی هدونیسم و اپیکوریسم.
خیام گفته است:
امروز ترا دسترس فردا نيست
و انديشه فردات به جز سودا نيست
ضایع مکن این دم ار دلت بیدار است
کاین باقی عمر را بقا پيدا نيست
البته در لحظه و اکنون زیستن و توجه به هر آنچه الان در حال رخ دادن است سبب بالا رفتن تمرکز میشود. تمرکز بالا؛ کیفیت فعالیت‌های آدمی را بیشتر میکند و کیفیت بیشتر، رضایتمندی را به همراه خواهد داشت.
ذهن آدمی این ویژگی منحصربفرد را دارد که مدام در میان گذشته و آینده تاب میخورد.
به گذشته میرود و افسوس و آه و فغان میکند یا حسرت عدم تکرار روزهای خوب و خوش را دارد.
به آینده‌ای که نیامده و ندانسته میرود و نگرانی و اضطراب و تشویش را همراه میاورد و در ظرف اکنون میریزد.
این کار و بارِ ذهن است و درمانِ آن؛
زیستن در اکنون با توجه است.
اما مهم‌تر از همه اینها این است که
اساسا وجود و حضور آدمی معطوف به چیزی است.
انسان همیشه بسوی چیزی است.
این معطوف بودن و دلالت داشتن و حیث التفاتی؛
هرگز از وجود من و شما جدا نمیشود.
نحوه حضور ما در این عالم اینگونه است.
ما همیشه و همه‌جا بسوی چیزی هستیم.
بسوی خود یا بسوی دیگری.
بنابراین صرفِ بودن و زیستن در اکنون به تمامه معنا ندارد! زیرا همین اکنون و همین حال هم در نهایت بسوی چیزی است و آن چیز، آینده است.
ما چه بخواهیم و چه نخواهیم بسوی آینده رهسپاریم.
ما مسافر آینده‌ایم و روزی با آن ملاقات خواهیم کرد.
این آینده چیزی منفک و جدا از اکنون ما نیست.
آینده، امتداد و افقِ اکنون است.
پس همچنان که در حال زیستن و توجه تام و تمام به لحظه حال و الان هستیم و غالبا به سبک و مدل لذت طلبی آنی و خوش باشیِ فوری فوتی مشغولیم؛ باید بدانیم چگونگی و کیفیتی که میگذرانیم مستقیم یا غیرمستقیم آینده ما را نقش خواهد زد.
فروید گفته است:
رشد، توانایی به تعویق انداختنِ لذت است.
“دکتر منوچهر خادمی”
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
