درباره خشم
باید بپذیریم که احساس خشم و عصبانیت، طبیعی و بدون اشکال است.
آنچه مهم است چیستی خشم نیست بلکه چرایی و چگونگی آن است.
چرا گاه و بیگاه عصبانی میشویم و چگونه آنرا بروز میدهیم؟
بسیاری خشم را دال بر ضعف و ناتوانی، کودکانه بودن و عامل تخریب میدانند.
عده‌ای حتی اجازه عصبانی شدن را به خود نمیدهند.
آیا شما هم در کودکی به دلیل عصبانی شدن تنبیه شدید و اجازه ابراز آن را نداشتید؟
احساس گناه، ترس از آسیب دیدن و مجازات شدن، شکست‌های پی در پی، نادیده گرفته شدن، نابرابری و عدم عدالت و انصاف، قربانی شدن، کمال طلبی منفی و انتقاد افراطی از اشتباهات، ناکامی‌ها، طرد شدن، در جای خود نبودن و سرکوب و … از عوامل و دلایل ایجاد خشم هستند.
خشم با پرخاشگری تفاوت زیادی دارد. خشم سرکوب شده منجر به پرخاشگری میشود. آنگونه که حتی با کوچکترین حرفی یا عاملی از کوره در میرویم و زمین و زمان را بهم میدوزیم!
خشم نادیده گرفته شده هرگز نیست و نابود نمیشود بلکه همچون آتش زیر خاکستر در موقعیت مناسب شعله‌ور و سبب پرخاشگریِ بی‌جا و بی‌منطق خواهد شد.
آنهایی که نمیتوانند ناراحتی‌های خویش را بیان کنند در طول زمان خشم زیادی را در کوله بار روان خویش حمل خواهند کرد.
اگر با ابراز خشم احساس گناه میکنید به این فکر کنید که هیچ کس حتی خداوند نمیخواهد شما آتشفشانی از خشم‌های سرکوب و تلنبار شده باشید که هر لحظه ممکن است با فوران غیرمنتظره خیلی چیزها را نابود کند.
اروین یالوم گفته است:
احساساتت را در عمقِ روانت مدفون میکنی و چون دیگر خشمی را تجربه نمیکنی، تصور میکنی یک قدیسی! در صورتی که فرو خوردن خشم تو را بیمار خواهد کرد.
البته عده‌ای نه که نمیتوانند بلکه نمیخواهند خشم خود را بیرون بریزند چون اگر خشم خویش را رها کنند دیگر نمیتوانند از آن به عنوان ابزاری برای تنبیه و کنترل دیگران استفاده کنند.
اما در آخر باید بدانیم این خودمان هستیم که باید مسئولیت خشم خویش را بپذیریم حتی اگر فرد دیگری مسبب آن باشد.
پذیرش مسئولیت خشم مستلزم رشد و توان روحی روانی بسیار است. البته مقصر دانستن دیگران همیشه آسان‌تر است. اما بخشش دیگران نشانه بخشش خویش و رها شدن از خشم است. فراموش نکنید که عصبانیت یعنی تنبیه خودم بخاطر اشتباه دیگران!
بروس فریشر گفته است:
خشم آتشی است که باید بسوزد تا به خاکسترِ بخشش تبدیل شود. سرکوب کردن خشم مانند آن است که هیزم بیشتری روی آتش بگذارید اما اجازه ندهید کاملا بسوزد.
زین پس وقتی مجدد برای یک مساله تکراری خشمگین شدید قبل از اینکه واکنش همیشگی را داشته باشید اندکی توقف و تامل کنید و به این اصل بیاندیشید که آیا آنچه مرا عصبانی کرده است همانی نیست که درون خودم وجود دارد و من در حال فرافکن کردن آن بر روی دیگری هستم!
“دکتر منوچهر خادمی”
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
