عشقِ مشروط و شرطِ عاشقی
قبل از تولد در رحم مادر نازنینمان و بعد از تولد، ما معشوقی هستیم که عشق نامشروط را دریافت میکنیم. مادر، عاشق ماست (البته مادر ایده آل را عرض میکنم) او به ما غذا میدهد، شیر میدهد، در آغوشمان میگیرد، گریه کنیم، پاسخ میدهد، با ما بازی میکند. مادر، گرماست، محبت است، امنیت است. مادر همه چیز است!
جالب اینجاست که همه چیز را مادر به ما میدهد فقط چون ما هستیم! بدون هیچ شرط و شروطی، بدون هیچ قید و بندی. مادر، عاشق مطلق است و ما معشوق مطلق.
اما به مرور که سن و سال ما بالا میرود بخصوص از زمانی که وارد مدرسه میشویم، شرط و شروط ها شروع میشوند. معلم ها شرط میگذارند، دوستانمان شروطی میگذارند، راننده سرویس مدرسه قوانینی میگذارد، پدرمان از ما نمره ۲۰ میخواهد و…
در این هنگام ما میفهمیم که عشق و دوست داشتنی که طالب آن هستیم دیگر نامشروط و مطلق نیست بلکه مشروط به این است که ما فلان جور باشیم یا فلان کار را انجام بدهیم!
دیگر ما را همانطور که هستیم دوست ندارند! ما باید در شخصیت و رفتار و گفتار … خودمان، تغییراتی بدهیم تا دوست داشتنی باقی بمانیم!
اگر زیاد به این روند ادامه بدهیم دیگر یادمان میرود که چه کسی بودیم، خواسته هایمان چه بود، چه چیزهایی را دوست داشتیم و چه چیزهایی را نه و…
اما در این وضعیت یک نفر میماند که همچنان میتواند ما را همانطور که هستیم، بدون هیچ نقاب و تغییر شکل و شمایلی دوست داشته باشد! او میتواند برای همیشه عشقی بدون شرط و شروط و قید و بند نثارمان کند و زمانی که دیگر از جلب توجه و محبت دیگران خسته شده ایم بگوید بس است! تو را دوست دارم و تو را عاشقانه میخواهم فقط به این دلیل که هستی نه به هیچ دلیلِ دیگری!
او؛ خودمان هستیم. تنها موجودی که میتواند تا ابد بدون قید و شرط، عاشق ما باشد.
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
