هیچکس زنده نیست؛ همه مُردند

از رفتار دو عده خیلی متعجب میشوم.

یکی آنهایی که میخواهند همه را راضی کنند و دل همه را بدست بیاورند و دیگری، آنهایی که دوست دارند همه را آزار بدهند و از دل شکستن و نارضایتی دیگران؛ احساس رضایت میکنند!

باورش سخت است اما نتیجه رفتارِ این دو گروهِ عجیب، یک نتیجه است؛ هیچکس.

تصاحب دل همه آدمیان از توان ما خارج است.

گویی خدا هم نمیتواند همه را راضی کند!

وقتی این باور اشتباه را داریم که باید همه را راضی کنیم،

متوجه نیستیم که دلخواهِ آدم ها با یکدیگر متفاوت است،

و چه بسا دلخواهِ یکی باعث دل شکستن دیگری شود؛

و به این ترتیب، تضاد خواسته ها پیش میاید.

پس کسی که میخواهد همه را راضی کند،

در واقع هیچکس را راضی نخواهد کرد.

آنهایی که کاملا برعکس فکر میکنند و از روی عمد دیگران را زخم میزنند و اذیت میکنند، یقینا تنها نتیجه ای که بدست میاورند؛ تنهایی خودشان است و در آخر هیچکس را در زندگی نخواهند داشت.

جایی نوشته بود که:

“دوستی میگفت: خیلی سال پیش که دانشجو بودم،

بعضی از اساتید عادت به حضور و غیاب داشتند.

تعدادی هم برای محکم کاری دو بار این کار را انجام میدادند؛

ابتدا و انتهای کلاس، که مجبور باشی تمام ساعت را سر کلاس بنشینی.

همکلاسی داشتم که شیفته یکی از دختران هم دوره خودش بود.

هر وقت این خانم سر کلاس حاضر بود،

حتی اگر نصف کلاس غایب بودند،

همکلاسی من میگفت: استاد همه حاضرند!

و بالعکس، اگر تنها غایب کلاس این خانم بود و بس،

میگفت: استاد امروز همه غایبند، هیچکس نیامده!

در اواخر دوران تحصیل، باهم ازدواج کردند،

و دورادور میشنیدم که زندگی خوبی دارند.

امروز خبردار شدم که آگهی ترحیم بانو را با این مضمون چاپ کرده است:

هیچکس زنده نیست؛ همه مُردند.”

ای کاش به این درک و فهم برسیم که دلِ تک تک ما آدمیان نه میتواند برای همه باشد و نه درست است که برای هیچکس نباشد.

همین که یک نفر را داشته باشد تا با حضور او، همه حاضر باشند و با غیاب او، همه در نظرش غایب باشند، کافی است.

رابیندرانات تاگور (شاعر و فیلسوف هندی) گفته است:

آمده ام تا گلی پیشکشت کنم،

اما تو لایقِ همه باغ منی؛

باغ من از آنِ تو باد.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• چرا دنبال جلب رضایت و تأیید دیگرانیم؟
• داستان کوله به دوشی ما