کلکسیونر ناتمامی

آدمی ناگزیر از هدفمند زیستن است.

البته این ناگزیری و ناچاری به معنای اجبار نیست زیرا چه بسا عده‌ای یا بسیاری که به زیستنی بی‌هدف و بیهوده تن داده‌اند! اما برای آنانی که در جستجوی هدف و در پی علت غائی بودن؛ دغدغه است و دلگرمی، عالَم و آدم رنگ و بوی دیگری دارد. اینان میدانند که سفر کوتاه آنها بر روی این کره خاکی به سمت و سویی است و ایشان را بسوی قصد و هدفی آفریده‌اند.

حال این هدفمندان تاریخ باید بدانند که هر رهرویی را راهزنی است و یکی از راهزنان در سلوکِ هدف، نیمه تمام گذاشتن و رها کردن در میانِ راه است!

آری تنها هدف گذاشتن و داشتن کفایت نمیکند، باید ادامه داد. قبل از تمایل به شروع هر کاری باید استمرار در آن کار را دوست داشته باشیم. مهمترین مساله ادامه دادن است. خیلی‌ها آغاز میکنند اما هرگز به پایان نمیرسانند!

آیا حاضر به ادامه دادن هستیم!؟

اگر نگویم همه اما بسیاری از خوانندگان این مطلب، آرشیو و کلکسیونی از کارها و اهداف و آرزوهای نیمه تمام دارند.

ورزش، هنر، موسیقی، تحصیلات، نویسندگی، کسب و کار، رژیم کنترل وزن و… که قرار بود از همین شنبه آغاز بشود که یا هرگز نشد و اگر شد به شنبه هفته بعد نرسید!

آری ما کلکسیونر ناتمامی‌ها هستیم.

مجموعه‌ای از آغازهایی که به دلایلی از جمله:

کامل‌گرایی و کمال‌گرایی افراطی، سرزنش خویش به محض اولین اشتباه، بی‌عملی با نقابِ میخواهم بهترین باشم، وسواس در انتخاب برای پرهیز از اشتباه و خطا، فرار از آزمونها به دلیل ترس از بر ملا شدن ضعف‌ها، دلشوره دائمی از تغییر شرایط به دلیل حس ناتوانی، ترس از شکست و سرزنش دائمی و… هرگز ادامه پیدا نکردند و برای همیشه در آرشیو خاطرات بایگانی شدند.

عباس معروفی در وصفِ کلکسیونرهای ناتمامی گفته است:

“چقدر آهنگهای قشنگ در اين دنيا وجود داشت كه من نشنيده بودم، چقدر چهره‌های زيبا از برابرم گذشتند كه من آنها را نديدم، چقدر روياهای عجيب ديدم كه وقتی از خواب بيدار شدم هرگز ديگر به يادم نيامد و بوی عطری از دست رفته در دلم چنگ زد كه تا هميشه خودم را نبخشم.

زندگی يعنی چه؟

هميشه نصفه نيمه، هميشه ناتمام، هميشه ناگهان جايی قطع میشدم.”

براستی به هدف رسیدن چگونه ممکن است؟

“به آرامی” و بعد، در “یک لحظه”.

و اما ما به آن “یک لحظه” چسبیدیم

و آن “به آرامی” را فراموش کردیم.

“دکتر منوچهر خادمی”