آدمیان غالبا در اولین واکنش به آنهایی که مشابه‌شان نیستند، برچسب میزنند. این برچسب‌ها چون اکثرا با واقعیت منطبق نیست بنابراین به قضاوت (عدم مطابقت حکم با واقع) مبدل میشوند.

این نسبت‌ها و حکم‌های ناروا و بی‌جا از هراسی میاید که ما از عدم شباهت داریم زیرا که شباهت، آشناست و آنچه و آنکه آشناست؛ امن نیز هست.

آنکه شبیه ما نیست همانی هست که برچسب میخورد و همانکه اتیکت و Label میخورد همانی هست که طرد میشود، نادیده گرفته میشود و مورد خشونت واقع خواهد شد.

آیا تاکنون در تجربه زیسته خویش چنین تجربه‌ تلخی داشتید؟ در خانواده، در مدرسه و دانشگاه، در محل کار، در میان دوستان و آشنایان و …

گویی دیگری بودن، نوعی جرم است. حال شما بگویید حکمِ روبرو شدن با مجرم چیست!؟

تنفر از دیگری، کار و بار عده‌ای است. باید دیگران را از میدان بیرون کرد. او غریبه و ناآشناست و هر آنچه ناشناخته هست غیررسمی است.

آنهایی که توانایی دیالوگ و گفتگوی میان فردی و جمعی را ندارند، آسان‌ترین راه را انتخاب میکنند و چه راهی راحت‌تر از اینکه برای خود قبیله‌ای از متشابهات تشکیل دهیم و هر آنچه و هر آنکه سنخیتی با آن ندارد را دفع کنیم.

اما ما آنگاه میتوانیم دیگریِ بیرون از خود را به رسمیت بشناسیم و با او دیالوگ کنیم که دیگریِ درون خویش را مشاهده کرده و مونولوگی برقرار کرده باشیم.

آنکه سرکوب‌گر هست، سرکوب‌گرِ درون خویش را ندیده است و چون نسبت به این مساله ناخودآگاه است براحتی میتواند از کوچکترین گفتارها و رفتارها و… تا کلان‌ترین آنها دست به سرکوب‌گری بزند بدون اینکه حتی ذره‌ای متوجه آن بشود که چه میکند! سرکوبِ دیگریِ بیرونی، ریشه در عدم مشاهده سرکوبِ دیگریِ درونی دارد.

ما پیش و بیش از هر چیزی نیاز به مونولوگ داریم. تک‌گویی، گفت‌وگوی با خود یا حدیث نفس همان داستان‌هایی هستند که شبانه‌روز درباره خود با خود و در خود میگوییم. نحوه و روش رفتار و گفتار ما در ساحت اجتماع، محصول داستانی است که برای خویش تعریف میکنیم.

داستان یا داستان‌های درونی شما چیستند!؟

کارل یونگ گفته است:

“هر آنچه در ما ناخودآگاه است، نزد همسایگان می‌یابیم و از آن نتیجه‌گیری میکنیم. البته زهر را روی او آزمایش نمیکنیم، دیگر او را آتش نمیزنیم و به صلیب نمیکشیم؛ بلکه با انتقاد شدید از اعتقادش او را عذاب میدهیم!”

” دکتر منوچهر خادمی “