اگر … خودم را خواهم کشت

آیا تاکنون با بزرگسالانی مواجه شدید که برای رسیدن به خواسته‌هایشان خود را تنبیه میکنند!؟
همانند کودکان ما را تهدید میکنند که اگر آنچه را میخواهند انجام ندهیم به روش‌های مختلف به خودشان آسیب خواهند زد!
آنها تنها و فقط به خواسته‌ها و توقعات خویش توجه دارند و بدون هیچگونه رعایتِ احساسات و حد و توانِ ما به محض روبرو شدن با تنش، مانع یا اندکی ناامیدی با طرفةالعینی ما را دچار احساس گناه و عذاب وجدان میکنند و تاکید دارند اگر به آنچه میخواهند نرسند؛ چه بلایی سر خویش میاورند.

اینان افرادی وابسته هستند که در رابطه عاطفی و دوستی و شغلی و… با روشِ خودزنی اقدام به کنترل و تسلط بر دیگران میکنند. هر از چند گاهی دیگران را در تنگنا قرار میدهند و با اعمال فشار از نوعِ خودتنبیه‌گری، باج‌گیری میکنند.
در هر حالتی شمایید که مسئول گرفتاری‌های ایشان هستید و این ما هستیم که همواره باید به کمک و یاری آنها بشتابیم و تسکینشان دهیم.
انسان‌های همیشه درمانده که قادر بر پذیرش مسئولیت زندگی نیستند و ما را تنها ناجی خویش میدانند.
تولستوی در وصف چنین افرادی گفته است:
“کسی که اعتقاد دارد دیگران باید مشکلاتش را حل کنند،
همانند کسی است که برای عبور از رودخانه منتظر است تا آب آن خشک شود!”

فرزندی را تصور کنید که سلاح بسیار قدرتمندی دارد تا والدین خویش را برای رسیدن به خواسته‌هایش کنترل کند. سلاح او این است:
اگر با من بصورتی که میخواهم رفتار نکنید، سراغ مواد خواهم رفت!
والدین وحشت‌زده نیز با این تهدید تسلیم میشوند و تن به خواسته‌ او میدهند.

تیر خلاص و نهایی، تهدید به خودکشی است. نتیجه رو کردنِ این آسِ متداول، بسیار رضایت‌بخش خواهد بود. ایجاد احساس گناه شدید در ما و تسلیم شدنمان و پیروزی آنها.

باید بدانیم که ماندن، ادامه دادن و تسلیم شدن به روش کنترل‌گریِ چنین فردی؛ نجات او را تضمین نمیکند. خودزنی و خودکشیِ او تصمیم اوست نه شما.
هر چند که وقتی در رابطه با چنین فردی هستید مدام حس میکنید حمایت از او تنها و فقط از عهده شما برمیاید و وظیفه انسانی – اخلاقی – عاطفی است اما باید توجه داشت که ماسک و پرسونای قربانی و ضعیف بودنِ او، سلاح و تهدیدی برای سلطه بر زندگی شماست.

عباس معروفی گفته است:
“گاهی با دویدن به سمت کسی نفسی برای ماندن در کنار او نخواهی داشت، پس با کسی بمان که نصف راه را به سمتت دویده باشد.”

” دکتر منوچهر خادمی “