وقتی شاگرد آماده باشد، استاد از راه میرسد

در تبت (جایی در غرب چین)، ضرب المثلی وجود دارد که میگوید:

وقتی شاگرد آماده باشد، استاد از راه میرسد.

عرفا گفته اند هستی؛ کارخانه انسان سازی است.

همه جهان دست به دست هم داده اند تا انسان ساخته بشود.

هر اتفاق و رویدادی در راه این هدف، معنا میشود،

البته پذیرش چنین اصلی از توان خیلی از ما خارج است.

در هر صورت در این دیدگاه به زندگی، همه آنچه برای ما رخ میدهد همچون استادی است که قرار است چیزی به ما بیاموزد.

همه زندگی در نقش معلم است و انسان متعلم.

در متن دین آمده است که خداوند همه حقایق را به انسان آموخت و از انسان خواست آن حقایق را به فرشتگان بیاموزد. فرشتگانی که از خلقت انسان متعجب بودند.

گویی یک رابطه رفت و برگشتی بین عالَم و آدم برقرار است.

هر دو از هم می آموزند. هر دو معلم، هر دو متعلم.

بنظرم فهم این مساله خیلی وابسته به این است که ما چقدر خودمان را آگاهانه در معرض آموزشهای زندگی قرار میدهیم.

ما چقدر خودمان را شاگرد زندگی میپنداریم؟

بطور مثال تقریبا اکثریتِ ما، ازدواج را برای خوشبختی میپنداریم و اگر خوشبخت نشدیم خب لابد بدبخت شده ایم. چه کسی حاضر است بپذیرد ازدواج، کلاس درسی برای یادگرفتن چیزهایی است که در تنهایی و مجرد بودن هرگز یاد نخواهیم گرفت. روانشناسان تحلیلی که ازدواج را نه برای خوشبختی بلکه برای خودشناسی میدانند. کلاس درسی برای شناخت عمیق خویشتن.

آیا به این فکر کرده اید چرا تقریبا هیچ زوج خوشبختی، آنطور که ما درباره خوشبختی تصور میکنیم وجود ندارد؟ البته امیدوارم فریب آنچه در اینستاگرام به عنوان “زندگی هایلایتی” ارائه میشود را نخورده باشید. (آه چه زوج خوشبختی! چرا ما اینقدر بدبختیم!)

آیا با رویدادهای معنادار مواجه شده اید؟

رزونانس و همزمانی هایی که غالبا به عنوان شانس از آنها نام میبریم.

شانسی فلان اتفاق افتاد، شانسی فلانی را دیدم، اتفاقی شد، عجب شانسی آوردم و …

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که این رویدادها چه چیزی را به ما می آموزند؟

آیا اینها فقط مربوط به شانس و اتفاق هستند و هیچ معنای دیگری ندارند؟

یکی از اساتیدم اتفاقی که برای خودش رخ داده بود را اینطور تعریف میکرد:

“در جاده ای روستایی ایستاده و منتظر وسیله نقلیه بودم.

چند متر آنطرف تر، یک درخت بود و بین من و درخت یک گاو در حال چریدن بود.

من در حال نگاه کردن این منظره بودم که ناگهان چیزی به ذهنم رسید و مکاشفه ای رخ داد.

من فهمیدم که سرِ درخت در زمین است و از زمین تغذیه میکند. ریشه هایش زمینی است، خاکی است.

سرِ گاو رو به جلوست. افقی است. زندگیِ او به عمق نمیرود. البته مثل درخت، خاکی هم نیست اما رو به بالا هم نمیرود.

اما من که انسانم، سَرَم رو به بالاست. من خاکی نیستم. البته بدنم خاکی است و روزی به خاک باز خواهد گشت اما روح و جانم، این سویی نیست.

یاد این بیت از مولانا افتادم:

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم”

این درسی بود که استاد بزرگوارم از چنین اتفاقی گرفته بود. اتفاقی به ظاهر خیلی ساده و بی معنی.

وقتی در جان، در درون، آمادگی داریم تا درس های زندگی را بگیریم؛

آنوقت از هر رویدادی به سادگی عبور نمیکنیم و منتظر مکاشفه و ملاقات با آگاهی که قرار است به ما منتقل شود میمانیم.

شاگرد که آماده باشد، استاد از راه میرسد.

منظور از استاد، لزوما یک انسان پیر و فرتوت که عصازنان راه میرود نیست.

همه این زندگی و جهان، استاد و معلم ماست؛

اگر ما آمادگی لازم را داشته باشیم و پنجره روان و دریچه جانمان را برای آموختن باز کنیم و اصرار به مطلق دانستن دانسته هایمان نداشته باشیم.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• هیچ رابطه ای معجزه نمیکند
• به ما یاد ندادند