پنج مرحله وجود دارد که هر انسانی در سفر زندگی خویش از آن عبور میکند.
شما نمیتوانید هیچکدام از آنها را دور بزنید.
از ملاقات با این مراحل گریزی نیست!
لطفا با خودتان صادق باشید
تا بدانید در کدام مرحله قرار دارید.

مرحله اول: بی‌کفایتی ناخودآگاه

در این مرحله؛ آدمی نمیداند که چقدر نمیداند.
این مرحله برای توقف بسیار خطرناک است.
وقتی در این منزل قرار داریم، تصمیمات و انتخاب‌هایی قمارگونه داریم و تقریبا هیچ فرایند منطقی پشت آنها نیست.
فردی که در این مرحله قرار دارد نمیتواند به جهل و نادانی خویش اعتراف کند.
آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند

انسان‌ها در این مرحله اهدافی تصادفی و همرنگ اکثریت دارند که آن را هم بعد از هر شکست تغییر میدهند.
هیچ بنیاد و بنیانی درون‌زاد برای زیستن ندارند.
برای مهم‌ترین پرسش زندگی آدمی؛ من کیستم؟ هیچ پاسخی ندارند!
از چیستی، چرایی و چگونگی زندگی چیزی نمیدانند.

به بخت، اقبال و شانس معتقدند و مدام تصمیم و انتخاب‌هایی نقطه‌ای دارند که بطور ناگهانی تغییر میکند.
فقط موفقیت، لذت و شادی را به رسمیت میشناسند و برای شکست، رنج و غم جایگاهی قائل نیستند.
به همین دلیل در مواجهه با چنین مقولاتی نمیدانند چه بکنند، شوک میشوند و دست و پای خویش را گم میکنند.
اغلب یک شکست کافی است تا تمام موفقیت‌های قبلی ایشان را نیست و نابود کند.

غالبا آدمیان در همین مرحله اول توقف میکنند و با دلسردی و یأس اقرار میکنند که زیستن در این عالَم؛ آسان نیست.
آنها از سفر دست میکشند، صرفا زنده میمانند و زنده‌مانی را به زندگانی ترجیح میدهند. آنها تازه پای خود را در دریای زندگی خیس کرده‌اند.

استیو تولتز در وصف اینان گفته است:
خجالت‌آور است
مواجه شدن
با کسی که در آخرِ عمر
خود را موشکافی کند
و به این نتیجه برسد
که تنها چیزی که با خود
به گور می‌برد
شرم زندگی نکردن است.

” دکتر منوچهر خادمی “