پنج مرحله وجود دارد که هر انسانی در سفر زندگی خویش از آن عبور میکند.

شما نمیتوانید هیچکدام از آنها را دور بزنید.

از ملاقات با این مراحل گریزی نیست!

لطفا با خودتان صادق باشید

تا بدانید در کدام مرحله قرار دارید.

مرحله چهارم: کفایت آگاهانه

مسافر در این مرحله آغاز به رشدی آرام و آهسته میکند.

او تفاوت میان سبک زندگی فرایندمحور و نتیجه‌محور را میداند و متوجه است که باید روی فرایند زندگی تمرکز کند و با عدم رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده احساس ناکامی و درماندگی نمیکند

 زیرا که آگاه است دستیابی به تمامِ نتیجه دلخواه از دسترس او خارج است.

شکست را بخش مهمی از سفر زندگی میداند و از ملاقات با هر درد و رنجی شوک نمیشود و جا نمیخورد و ای خدا چرا من!؟ نمیگوید.

به این آگاهی ژرف و عمیق رسیده است که در نهایت زیستن بر روی این کره خاکی طاقت‌فرسا و دردآور است و فریب نمایش‌های اسلایس‌گونه اینستاگرامی را نمیخورد.

رویکردی بلندمدت به او کمک میکند تا آهسته و پیوسته از عادات مخرب گذشته رها شود اگرچه در رخ دادهای کوتاه مدتی همچنان اسیر همان عادات است.

سعی میکند نگاهی عینی به رفتار و افکار خویش داشته باشد و از پذیرش آنچه خود مسئول رخ دادنِ آن است فرار نمیکند.

مسافری که در این مرحله از سفر است امکان و احتمال زیادی دارد که وارد مرحله نهایی شود.

ویتگنشتاین فیلسوف تحلیلی در وصف این بخش از سفر گفته است:

خودت را بهتر کن، این است همه‌ کاری که برای بهتر کردن جهان میتوانی بکنی.

“دکتر منوچهر خادمی”