جدایی فیزیکی یا جدایی روانی از والدین
این روزها به دلیل مسائل اقتصادی، بیکاری و هزینه های زندگی؛ جدا و مستقل شدن فرزندان از والدین سخت شده است. فرزندان مدت زیادی را در خانه پدری میمانند و حتی اگر اقدام به مستقل شدن و ازدواج کنند باز هم بعد از مدتی به دلیل مشکلات متعدد و جدایی و طلاق، به خانه باز میگردند.
استقلال؛ نقش خیلی مهم و غیر قابل انکاری در رشد روح و روان ما دارد و ماندنِ در خانه پدری و مادری به مدت طولانی، رشد روان را مختل میکند هم برای والدین هم برای فرزندان.
فرزندان تمایل پیدا میکنند که همچنان غذای آماده، خانه ای گرم و نرم و لباس های شسته شده و اتو کشیده در خدمتشان باشد بدون اینکه توجه داشته باشند برای ارائه این خدمات، کسی نیازها و آسایش خودش را قربانی میکند! گویی خدمت والدین به فرزندان، یک امر طبیعی و بدیهی است و بند ناف وابستگی برای همیشه باید متصل باقی بماند.
اکثر مشکلات در ارتباطات عاطفیِ فرزندان با شریک عاطفی خودشان و ازدواج های به سرانجام نرسیده، ریشه در بند ناف بریده نشده فرزندان از پدر و مادر دارد. فرزندانی که میروند تا همان پدر یا مادرشان را در رابطه با همسر و شریک عاطفی خودشان بیرون بکشند و هر آنچه از والدین میخواستند از دیگری هم بخواهند.
به نظرم راه حل این مساله در این است که امور خانه و خانواده بین همه اعضا بخصوص فرزندان تقسیم شود و هر عضوی از اعضا نقشی به عهده بگیرد و مسئولیتی را بپذیرد و از حالت خدمات بگیرِ صِرف که خود را مستحق دریافت هرگونه خدمتی میداند، خارج شود.
آخر تا کی پدر و مادر باید خدمتگذار فرزندان باشند!؟ از خودگذشتگی و فداکاری تا کی!؟ نباید فراموش کنیم که از خود گذشتن بیش از حد و طولانی مدت، آسیب های روحی و خشم های سرکوب شده روانی را ایجاد میکند که حتی در صورت عدم بروز، منجر به بیماریهای روان تنی خواهد شد.
ما باید تن به جدایی فیزیکی و اگر نشد حتما اقدام به جدایی روانی از پدر و مادرهای نازنین و عزیزمان کنیم. حتی اگر برای ما و آنها سخت و دردآور باشد اما بدون شک در طولانی مدت به نفع هر دو طرف خواهد بود.
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
