کودک درون و درونِ کودکی

تقریبا همه ما درباره کودک درون شنیده ایم. عده ای از ما اعتقادی به وجودِ کودکی در درونشان ندارند و تصور میکنند کودکی؛ یک مساله جسمانی و فیزیولوژیکی است که با بالارفتن سن و سال و قد کشیدن و وزن گرفتن از بین میرود.

مثلا یک فرد ۳۰ ساله با ۱۷۰ سانت قد و ۸۰ کیلو وزن کجایش کودک است!؟ اصلا گفتگو درباره کودک درون، کارِ بچه ها و خردسالان است نه یک بزرگسالِ عاقل و بالغ!

اما واقعیت این است که کودکی؛ یک امر جسمانی و فیزیکی نیست که با رشد و پرورشِ بدن و گذشتِ سن و سال از بین برود! کودکی؛ یک امر روحی و روانی است. باید توجه داشته باشیم هرچیزی که در روان به وجود میاد هرگز از بین نمیرود و برای همیشه باقی میماند از جمله کودکی.

بزرگی میگفت وقتی مراجعی برای مشاوره میاد؛ توجه میکنم که آیا کودکی هست که همچنان کودک مانده است یا کودکی هست که بزرگسال شده است!

کودک درون هر یک از ما که تا آخر عمر با ماست نیاز شدیدی به حمایت دارد. اصلا کودکی و نیاز به حمایت، دو جزء لاینفک هستند. کودکی که حمایت نشود؛ به شدت احساس اضطراب و ترس و نگرانی خواهد داشت و مشکلات اساسی در زندگی پیدا خواهد کرد.

کودک درون به حامی درونی نیاز دارد. حامی درون ما، همان روشی را برای حمایت انتخاب میکند که حامی بیرونی (پدر و مادر) انجام میدادند. مثلا اگر وقتی مضطرب و نگران بودیم والدین؛ ما را با خوراکی آرام میکردند الان هم در بزرگسالی وقتی مضطرب میشویم شروع به خوردن میکنیم تا آرام شویم.

اگر وقتی آسیبی می دیدیم و ناراحت میشدیم والدین ما را در آغوش میگرفتند؛ الان هم وقتی ناراحت و آسیب دیده بشویم نیاز شدیدی به در آغوش گرفته شدن و صمیمیت جسمی پیدا میکنیم.

اگر در کودکی وقتی مشکلی برای ما پیش می آمد و پدر و مادر ما برای رفع مشکل راهکار میدادند اما نیاز عاطفی ما را تأمین نمیکردند و تسکین نمیدادند الان هم به محض بروز مشکل و مساله؛ به دنبال راه حل میگردیم اما درونمان آرامش و تسکین عاطفی پیدا نخواهد کرد.

اگر وقتی کاری را اشتباه انجام میدهید و برای این اشتباه به شدت خودتان را سرزنش میکنید و برچسب بی کفایتی به خود میزنید؛ باید به درون کودکیتان بروید و به یاد بیاورید که وقتی کودکی کم سن و سال بودید چطور شما را با انجام اشتباهات سرزنش میکردند.

از این قبیل مثالها زیاد است. مهم این است بخاطر داشته باشیم که کودکیِ ما برای همیشه درونمان خواهد ماند و زندگی خواهد کرد. او نیاز شدیدی به حمایت دارد. نوعِ حمایت ما از کودک درونمان همان حمایتی است که والدینِ ما در کودکی از ما میکردند.

حمایتِ اصیل؛ از خود شروع میشود و به بیرون از خود امتداد پیدا میکند. کسی که از خودش حمایت نمیکند برای جستجوی حامیِ بیرونی؛ آویزان هر کس و ناکسی میشود.

دکتر منوچهر خادمی

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:


اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.

فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *