ما و داستان رختخواب

چند نفر را میشناسید که هر روز صبح با شور و اشتیاق و لبخندی عمیق از خواب بیدار شود و از رختخواب گرم و نرمش بیرون بپرد!؟

احتمالا هیچکس!

شخصا این اعتراف صادقانه را دوست دارم که زندگی، مستلزم تلاش خیلی زیاد و آن هم تلاشی پایدار است و هر حرفی خلاف این را دروغ و فریبکاری میدانم.

در کشاکش این تلاش طاقت فرسا، تقریبا هیچکس به ما کمک نمیکند و بدتر از آن، درکمان هم نمیکند.

ما تقریبا هر شب به امید آنکه فردا روز متفاوتی خواهد بود به خواب میرویم، اما درست در لحظه ای که با صدای لعنتی ساعت کوک شده از خواب شیرین میپریم؛ متوجه میشویم امروز همچون دیروز است و هیچ تفاوتی در کار نیست.

این بخشی از واقعیت زندگی است البته اگر تلویزیون، ماهواره، سریال ها، اینستاگرام، اخبار، مواد و الکل اجازه دهند که با این واقعیت بصورت عریان روبرو شویم.

جیمز هالیس (روانکاو یونگی) میگوید:

اول صبح، دو موجود هیولاوار در پایین رختخواب، همیشه منتظر هستند تا ما بیدار شویم:

ترس و تنبلی.

مأموریت این دو هیولا این است که کاری کنند تا سفر زندگی را فراموش کنیم.

ترس، زمزمه میکند: دنیا خیلی بزرگ است و تو در آن گم خواهی شد. زندگی خیلی ترسناک و قدرتمند است. زیستن را فراموش کن و پتو را روی سرت بکش وگرنه آسیب خواهی دید.

تنبلی، وسوسه کنان میگوید: فردا هم روز خداست. وقت هست. راحت باش. لازم نیست نگران این باشی که کارهایت عقب میفتند. پتوی گرم و نرم را روی سرت بکش و بخواب. بیرون، هیچ خبری نیست.

در مسیر جاده تهران به فیروزکوه، جایی وجود دارد بنام “تنگه واشی“. نمیدانم تا به حال آنجا رفته‌اید یا نه.

دو دیوار سنگی خیلی بلند که در میانشان مسیر باریکی وجود دارد برای عبور. هنگام عبور از میان این دو دیواره، حس میکنید الان در میان آن دو گیر میکنید و له میشوید. انگار دو دیوار هر لحظه دارند به هم نزدیک میشوند و شما را در بر میگیرند.

اما اگر این مسیر را رد کنید؛ ناگهان با دشتی وسیع و گسترده با چشم اندازی فوق العاده روبرو خواهید شد بنام “ساواشی“.

بنظرم داستان ما و روبرو شدن با دو هیولای ترس و تنبلی هنگام بیداری اولِ صبح از رختخواب، مثل عبور از میان دو دیواره تنگه واشی است.

تنبلی، حس و حال عبور کردن را از ما میگیرد و ترس، وحشتِ گیر کردن و له شدن را به ما میدهد.

اما اگر بتوانیم با همان تلاش و تقلای هر روزه از خواب و رختخواب بیرون بیاییم و وارد زندگی شویم، دشت وسیعتر و گسترده‌تری در انتظار ماست که پاسخ فراخوان و دعوتِ روح و جان ما را برای رشد و ادامه دادنِ زندگی میدهد.

هر چند که از این واقعیت؛ گریزی نداریم که فردا صبح آن دو هیولا دوباره منتظر ما هستند، آن پایین، پایینِ رختخواب.

پس بیایید به جنگ آنها برویم، ساواشی منتظر ماست.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• درباره های ترس – ۱
• درباره های ترس – ۲
• از تنبلی و اهمال کاری تا مسئولیت پذیری و تکاپوگری