یک قاشق اغماض
همه دیدیم که اگر نور خورشید را با ذره بین متمرکز کنیم چقدر سوزاننده میشود. دمای حرارت این نورِ متمرکز شده گاهی تا چند هزار درجه میرسد. نوری که حیات و زندگی میداد حالا میتواند حیات را سلب کند. بسوزاند و از بین ببرد.
جالب اینجاست که گاهی ما هم عین ذره بین میشویم. آنچنان متمرکز و با وسواس دنبال عیب ها و نقائص خودمان یا دیگران میگردیم که همه چی را میسوزانیم و نابود میکنیم! مدام انتقاد و عیب و ایرادگیری که منجر به تخریب شخصیت خودمان یا دیگران میشود. مو را از ماست بیرون میکشیم.
بقول حافظ:
پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد
خیلی عجیب است! میگوید حتی از خطا و اشتباهاتی که در جهان و هستی می بینی، چشم بپوشان.
جایی از زبان خواهر سهراب سپهری نوشته بود که سهراب هیچ گاه از سوپ پیاز خوشش نمی آمد! حدود ۲ ماهی بود که در خارج از کشور در منزل یکی از دوستانش که همسری خارجی داشته، مهمان بوده است.
من برای دیدنش رفتم. وقت ناهار دیدم سوپ پیاز آوردند و سهراب با آرامشی شگرف آن را میل کرد. بعد از اتمام ناهار از سهراب پرسیدم:
تو که اینقدر از سوپ پیاز بدت می آمد، چگونه این مدت و همه روزه آن را میخوری!؟
سهراب با آرامش لطیف همیشگی خویش، رو به من کرد و گفت:
“بعد از صرف سوپ، یک قاشق اغماض میخورم.“
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
