بالاخره تلاش کنیم یا نکنیم؟

بطور کلی دو نوع تلاش وجود دارد؛ یک نوع آن تلاشی است که روز به روز به مقدار انگیزه و انرژی ما اضافه میکند. تمایل ما را برای پیگیری خواسته ­های خودمان افزایش میدهد. ما را خسته نمیکند و اشتیاق و علاقه ما را بیشتر و بیشتر میکند. فارغ از رسیدن یا نرسیدن به نتیجه، خود تلاش و کوشش فی­ نفسه برای ما لذت بخش است و حس خوبی میدهد.

اما نوع دیگری از تلاش، وجود دارد که به مرور ما را فرسوده میکند. مدام از انگیزه و انرژی ما کم میکند. میل و علاقه خودمان را به مرور از دست میدهیم. درآخر هم به خودمان میگوئیم این همه دویدم برای هیچی. چی شد؟ آخرش چه چیزی دستم را گرفت؟

سال­ها قبل در تیمی بازی میکردم به نام تلاش. اتفاقی که برام افتاده بود دقیقاً مصداق تلاش از نوع دوم بود. من هر چقدر می­دویدم و انرژی میگذاشتم اوضاع بهتر نمیشد که بدتر هم میشد. بعد از مدتی به این نتیجه رسیدم که باید از این تیم جدا بشوم و همین کار را هم کردم و در تیم بعدی متوجه شدم که تصمیم درستی گرفتم.

نکته: مدام نگوئیم، تلاش کن تلاش کن. لزوماً هر تلاشی مثبت و اثربخش نیست.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• از علاقه تا علاقه
• از هدفمند بودن تا بی هدفی
• بی هدفی و سندرم فرسودگی
• از وسیله تا هدف
• درباره های هدف
• هدف زندگی را چگونه پیدا کنیم؟
• خودت را زندگی کن
• نارضایتی شغلی و تله زندگی