تا کی انتقاد

تا به حال چقدر از ما انتقاد شده؟ تا به حال ما چقدر اهل انتقاد از دیگران بودیم؟

– اگر عشق بورزیم میگویند رمانتیک شدیم.

– اگر سعی کنیم مثبت­ اندیش باشیم میگویند ساده لوح است، از چیزی خبر ندارد.

– اگر سخاوتمند و بخشنده باشیم میگویند دارد پولش را در جوب میریزد.

– اگر از خطای دیگران بگذریم میگویند ترسیده است حق او را بگیرند.

– اگر رایگان خدمات بدهید میگویند حتماً یک کاسه ­ای زیر نیم کاسه دارد.

– اگر ازدواج کنیم میگویند آخر نانت نبود آبت نبود، ازدواج کردنت چی بود.

– اگر ازدواج نکنیم میگویند نگاه کن یکه یالغوز مانده معلوم نیست چکار میکند.

– اگر …

پس برای اینکه از شما انتقاد نکنند؛ نه کاری کنیم، نه حرفی بزنیم، نه کسی باشیم، در کل زندگی نکنیم. انگار منتقدها هیچوقت هیچ چیز را تأیید نمیکنند، تا نشان بدهند که آنها هم چیزی برای ارائه دارند. البته آنها فقط انتقاد را برای ارائه دارند نه چیز دیگر. جایی خواندم که اولین دفاعیات یک انسان ضعیف، انتقاد از دیگران است. برخی از ما هم حتی اگر منتقد بیرونی نداشته باشیم؛ از درون آنقدر خودمان، خودمان را نقد میکنیم که دیگر تبدیل میشود به خودخوری و خودسرزنشی.

غیر از روش انتقادی، راه­ های بهتر و مفیدتری هم هست؛ مثل روش تحلیلی، روش پدیدار شناسانه، روش استدلالی، روش ترکیبی، روش خلاقانه و…

نکنیم این کار را ، این انتقاد را.

انتقادی کنیم برای التیام، نه برای انتقام.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• همدرد و همدل و همراه
• عاطفه خوارها
• بالاتر یا پایین تر
• بدتر
• درباره همدلی
• خسته ام میکنند