افسردگی و ایمان
“نیروهای ناشناخته ای در درونم هستند که اراده ام را درهم میشکنند. من در برابر آنها ناتوان و درمانده ام.
اندوه، همدم همیشگی ام است. هر کاری انجام میدهم همچون سُرب بر روحم سنگینی میکند.
آرمان هایم همگی از بین رفته اند. همه چیزهای خوب و زیبایی که همیشه برای به دست آوردنشان تلاش کرده ام از دست رفته اند. تنها حسی که در قلبم دارم حس کسالت آورِ خمیازه کشیدن است.
زندگی ام چنان است که گویی به درون خلأ پرتاب شده ام و حتی گاهی درد و رنجم را هم حس نمیکنم.
خدا را میخوانم، اما حتی خدا هم ساکت است.
تنها یک آرزو دارم، اینکه بمیرم!”
همین ایمان، اندک اندک سبب میشود تا زندگی اش دگرگون شود چرا که او معتقد است قدرت و توانایی هر چند اندک در تغییر سرنوشت خودش دارد.
او ادامه میدهد و میگوید انسانی که تصور میکند زندگی یعنی از موفقیتی به موفقیتی دیگر رفتن بدون ذره ای شکست؛ مانند فردی است که کنار یک زمین در حال ساخت و ساز، ایستاده است و سرش را به عنوان تأسف تکان میدهد و میگوید چرا این زمین را کنده و گودبرداری میکنند! چرا این زمین را تخریب میکنند!
او نمیداند که هر ساختنی با تخریبی همراه است. افسردگی؛ تخریبِ روح، روان و جانِ ماست که مقدمه ساختن است. قرار است بنایی جدید و باشکوه در جان ما ساخته بشود و این گودبرداری برای چنین سازه بلند و مرتفع و باشکوهی الزامی است.
من ایمان دارم که میتوانم حال بد افسردگی و پریشانی خودم را به حالی بهتر و روبراه تر تبدیل کنم. و این من هستم که باید به خودم کمک کنم.
بزرگی میگفت:
فرشی گران تر از جنسِ پرنیان و اطلس و دیبا نداریم. این پرنیان و اطلس(ابریشم) همان برگ توت بود که در سطل زباله می انداختند! اگر یک برگ توت تحت تربیت کرم ابریشم، اطلسی به این باارزشی و گران قیمتی میشود، چرا ما نتوانیم از برگِ توتِ افسردگی به درآییم و ابریشم شویم! مگر ما از کرم ابریشم کمتریم!؟
تو فرشته شوی اَر جهد کنی از پی آنک
برگ توت است به تدریج کنندش اطلس
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
