چرا پسرفت میکنیم؟
کمتر کسی پیدا میشود که از واژه “پیشرفت” خوشش نیاید. پیشرفت، خوش آمدِ همگان است.
تقریبا همه ما دنبال پیشرفت هستیم. در کار و شغل، روابط، تحصیلات، پول و درآمد، اهداف و آرزوها و …
چیزی در درون، ما را به جلو هُل میدهد. مگر ما غیر از همان اسپرم و تخمک هستیم که تا اینجا آمده ایم!
پیشروندگی در ذات و فطرت ما است و حتی با خواسته ما هم متوقف نمیشود.
اما کار به اینجا ختم نمیشود! از آنجا که ما فرزندان آدم موجودات عجیبی هستیم و ضد و نقیض هر چیزی را در خودمان داریم، عاشق پسرفت هم هستیم. درست برعکس پیشرفت.
پسرفت یا گذشته گرایی آنقدر گریبان عده ای را میگیرد تا زندگی از کنارشان عبور میکند و آنها متوجه نمیشوند.
باورهای قدیمی، تصوراتی که سالها قبل درباره زندگی داشتیم، رفتارهای تکراری، پاسخ های کهنه و … روزی کارآیی داشتند اما همچنان امروز به دلیل حس امنیت و پیش بینی پذیری که به ما میدهند، دلتنگشان میشویم.
یکی از مراجعینم گرفتار مادری کنترل گر (دیمیتر منفی) شده است.
او تعریف میکرد بعد از اینکه فرزندان یکی یکی مستقل شدند و خانه را ترک کردند، مادر به شدت دچار افسردگی (سندرم آشیانه خالی) شده و رابطه ای تلخ و زننده با ما دارد.
مادر اصرار میکند که فرزندان سریعتر بچه دار شوند!
چرا؟
چون با این روش او دوباره به نقش مادرانه گذشته برمیگردد. نقشی که برای ۲۰ سالگی او بود نه ۵۰ سالگیِ الان. پسرفت به ۲۰ سالگی.
پسرفت ها، هویت و شخصیت ما را مجدداً با نقش، نگرش و باورهای قدیمی شکل میدهند.
همان که قبلا بودم!
آیا تا به حال در موقعیتی تردیدآمیز، مبهم و اضطراب زا قرار گرفته اید؟
آیا متوجه شدید که میل دارید به این موقعیت ناشناخته، طبق آنچه در گذشته واکنش نشان میدادید واکنش نشان دهید؟
آیا واکنش های تکراری به موقعیت های جدید؛ به شما حس امنیت، کنترل بر اوضاع و رضایت میدهد؟
آیا شما هم فرد سالخورده ای در خانواده دارید که افسوس گذشته را میخورد و به خاطر فرصت های از دست رفته مدام متأسف است و مثل کودکانِ وابسته رفتار میکند؟
من افرادی را دیدم که در ۳۵ سالگی اینطور هستند!
به سیاست و مدیریت کلان اجتماع نگاه کنید. چقدر به مسائل و چالش های جدید، پاسخ های قدیمی میدهند و اصرار دارند که این پاسخ ها، بهترین هستند؟
ما با گرایش به پسرفت ها، مهمترین و بزرگترین فرصتی که داریم را از دست میدهیم. فرصتِ یافتن معنای جدید از زندگی و زیستن بر مبنای آن.
پسرفت اجازه نمیدهد که زندگی بزرگتری داشته باشیم، با چهره جدیدی از زندگی روبرو شویم و موهبتی که قرار است از طریق ما در جهان جاری شود را بپذیریم.
آیا ما هنوز باور نداریم که از گذشته تنومندتریم؟
آیا ما حاضریم به جای انتخاب پسرفت به گذشته، پیشرفت به آینده را انتخاب کنیم؟
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
