کجاهای زندگی با احساس تنهایی روبرو میشویم

اگر بدون شناخت و آگاهی از زندگی کسی؛ او را مورد قضاوت قرار میدهیم، درون آن شخص احساس تنهایی را ایجاد میکنیم.

اگر توجه، محبت و ابراز عشق و علاقه به ما را مشروط به شروطی کنند و حاضر نباشند بی قید و شرط به ما محبت بورزند، در ما احساسی از تنهایی و طرد شدگی ایجاد میکنند.

اگر نمیتوانیم دیگری را بدون تلاش برای ایجادِ تغییر در او بپذیریم و مدام سعی میکنیم او را به شکلی که خودمان میخواهیم دربیاوریم، در او حس تنهایی و نخواستنی بودن ایجاد میکنیم.

اگر دوستی را بعد از گذشت سالیان سال ملاقات میکنیم و در رفتار و گفتارمان اصرار داریم که او همان خلق و خو و منشی را دارد که در سالهای گذشته داشته است؛ تغییرات او را به رسمیت نمیشناسیم و حس تنهایی و درک نشدن به او منتقل میکنیم.

اگر دیگران تا زمانی در کنار ما باشند که نیازی به کمک و همیاری نداشته باشیم اما به محض بروز نیاز و نیازمندی ما را ترک کنند، در ما حس تنهایی را بوجود میاورند.

اگر دیگران در ما احساس گناه ایجاد کنند و طوری وانمود کنند که ما کاری کرده ایم که دیگر قابل جبران نیست و باید تا ابد از عذاب وجدان بسوزیم و بسازیم، ما را با حس تنهایی روبرو کرده اند.

چنانچه حس بی لیاقتی و بی کفایتی به کسی منتقل شود و او باور کند که موجود بی ارزش و بی مایه ای است، احساس تنهایی تلخی خواهد داشت.

درک نشدن و لمس نکردن هریک از لایه ها و ابعاد احساسی و عاطفی درونمان توسط دیگران، باعث بوجود آمدن حس تنهایی در همان لایه و بُعد میشود.

هر چقدر بیشتر بدانیم و آگاهی بیشتری بدست بیاوریم، احساس تنهایی عمیق تر و ژرف تری را حس خواهیم کرد. (منظور از آگاهی، اخبار همه روزه منتشر شده در رسانه ها نیست! همه بلدند از اخبار باخبر شوند)

وقتی دچار شکستی میشویم، بخصوص شکست عاطفی، یکی از عمیق ترین حالات تنهایی را تجربه خواهیم کرد. (بر اساس پژوهش ها دردِ شکست عشقی برابر با درد زایمان است و تحمل این درد، حسِ تنهایی را دوچندان میکند)

هر چقدر پله های موفقیت و پیروزی را بالاتر برویم، احساس تنهایی بیشتری خواهیم کرد بخصوص در جامعه ای که کمتر کسی حاضر است بهای رشد را به جان بخرد.

اگر مدتی تلویزیون و ماهواره و … را نگاه نکنید، به طرز جالبی احساس تنهایی خواهید کرد.

چنانچه سبک زندگی جدید، تفکر نو و نگاه دیگری را انتخاب کنید که با گذشته شما تفاوت دارد، موجب شگفتی دیگران و حس تنهایی خودتان میشود.

وقتی عمدا یا سهوا به کسی بی اعتنایی میکنیم و توجهی به او نداریم، بذرِ احساس تنهایی را در او خواهیم کاشت.

اگر فردِ کمرو و خجالتی هستیم و به گوشه گیری و انزوا تمایل داریم، یقینا حسی از تنهایی همیشه همراه ما است.

اگر کسی را ندارید که بتوانید با او گفتگوهای معمولی روزمره داشته باشید، احساس تنهایی خواهید کرد.

قرار گرفتن در جمعی که ویژگی ها و خصوصیاتی متضاد با شما دارند، به شما احساس تنهایی و غریبگی خواهد داد.

هر اندازه که از خویشتن حقیقی خودتان با استفاده از انواع ماسک ها و ژست های غیرواقعی فاصله بگیرید، حس تنهایی و تهی بودن خواهید کرد.

روزی تنها به قبرستان بروید. در میان قبرها قدم بزنید. به آن سکوت توجه کنید. هیچ کس نیست. همه رفته اند. آنهایی که زیر خاک هستند تنهایند. همه ما هم روزی به این شدت تنها خواهیم شد. این نوع از تنهایی اجتناب ناپذیر است.

“دکتر منوچهر خادمی“

اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:

• چرا میخواهیم کسی ما را درک کند؟
• آیا به این درک میرسیم؟
• درباره تنهایی غیر اصیل
• تنهایی و ترس از تنهایی
• از چی داری فرار میکنی!؟
• تنهاییِ سرد و سردیِ تنهایی