خدای دهنده – خدای گیرنده
عجیب است که خداشناسی اکثریت ما، خدای دهنده است. یعنی خدایی را میشناسیم که میدهد. چه چیزی میدهد؟ نعمت، سلامتی، پول و ثروت، موفقیت و پیشرفت، همسر خوب، فرزند، خانه، ماشین و…
از من سوال میکنند که کو خدا !؟
من میگویم مگر چه اتفاقی افتاده است!
وقتی تعریف میکند متوجه میشوم که یک چیزی را از او گرفتند!
کلا خدایی را میشناسیم که بدهد! اگر بگیرد که دیگر خدا نیست! در سنتها هم همینطور است!! مثلا عزاداری میکنیم که حاجت بخواهیم! کلا میخواهیم! خدایا این را بده، آن را بده!! خبر نداریم که از دست دادن، گرفتن، فراق و جدایی هم باعث رشد ما میشود! رشد که فقط با بدست آوردن، حاصل نمیشود!
وقتی چیزی را از دست میدهید قرار است که خِرد نهان و عقلانیت پنهان در پس پرده آن درد و رنج را به شما بدهند. پدر یا مادر را از شما میگیرند تا خِرد استقلال را به شما بدهند. فرزندتان را از شما میگیرند تا خِرد امانت را به شما بدهند.
یکی از دوستانم که شغل قبلی خود را از دست داده بود، بعد از حدود یکسال و نیم به من میگفت که یک چیزی را خوب فهمیدم؛ دیگر یاد گرفتم که چکار کنم اوضاع اقتصادی من بهم نریزد و این مساله دوباره تکرار نشود.
بقول مولانا:
خُنُک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش
بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر
وقتی چیزی را از دست میدهید، بجای اینکه جزع و فزع کنید، داد و بیداد کنید؛ یک فکری کنید که داستان چیه؟ چه چیزی میخواهند از طریق این از دست دادن به شما بگویند؟ چه چیزی میخواهند به شما یاد بدهند که هر چقدر به شما میگفتند گوش نمیکردید و حالا از این طریق دارند شما را متوجه میکنند و میگویند.
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
