یک ساعت عقب تر
دیشب که ساعتها را یک ساعت عقب کشیدیم حس عجیبی داشتم. یک حس خوب، احتمالا شما هم این حس را تجربه کردید. البته هر سال من این حالت را دارم نه فقط دیشب!
گویی فرصتی دوباره به آدمی میدهند. زمانی که رفته بود را دوباره به ما برمیگردانند. خوشحال کننده است.
البته من میدانم که این ساعت و دقیقه و ثانیه قراردادی است که ما وضع کرده ایم برای اینکه بتوانیم زندگی را سر و سامان بدهیم و الا زمان در بیرون از قرارداد ما اینگونه تقسیم بندی و اعتبار ندارد.
خیلی لذت بخش است دوباره بخشی از عمرت را که زندگی کرده ای به تو برمیگردانند و میگویند از نو آن را زیست کن.
ما همگی به رفتن زمان و عمر عادت داریم تا برگشتن آن. البته حق هم داریم عمری که میرود بازنمیگردد، بقول خیام: دریاب که عمر رفته را نتوان یافت.
قبلا گفته بودم که ما غالبا تصور میکنیم که عمر همچون یک لیوان خالی است که هر چه از ابتدای تولد به سمت کهنسالی پیش میرویم حجمِ خالی آن پُر میشود.
اما اگر برعکس نگاه کنیم (مثل فیلم سرنوشت عجیب بنجامین باتن)؛ یعنی عمر را همچون یک لیوان پُر ببینیم که از بدوِ تولد شروع به خالی شدن میکند، حس دیگری خواهیم داشت.
بقول هایدگر بزرگ، ما به محض تولد به سوی مرگ رهسپار میشویم.
نه اینکه تازه در کهنسالی نزدیک مرگ بشویم!
یک ساعت عقب تر، دیشب حسِ پُر شدنِ لیوان را به من داد حتی به اندازه یک ساعت. مدتی از آن حسِ کِرِخت کننده عادت به زندگی درآمدم. آن رفتنِ یواشکی و قایمکی زندگی را حس کردم.
وای باز هم وقت دارم. ساعتی که رفته بود بازگشت. البته نه برای صرفا یک ساعت خوابیدنِ بیشتر! برای هر کاری غیر از خوابیدن.
حس عجیبی دارند آنهایی که نه تنها یک ساعت بلکه یک عمر را دوباره دریافت کردند! بیماران صعب العلاجی که درمان شدند، کسانی که در تصادفات جان سالم به در بردند، آنهایی که قرار بود بعد از ۶ یا ۹ ماه، دیگر بین ما نباشند اما ماندند، آنهایی که پهلو به پهلوی مرگ زدند اما فرصتی دوباره یافتند.
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
