سهم ما از زندگی چیست؟
چند روز قبل یکی از نزدیکانم که در خیریه ای مشغول کمک و همیاری است تعریف میکرد که چطور یکی از اعضای خیریه مدام به دنبال سهم خواهی است!
او میگفت هر روز خیرین به مناسبتهای مختلف انواع و اقسام کمک ها را به خیریه برای مددجوها ارسال میکنند. همیشه مقداری خوراکی هم برای مددجوها ارسال میشود که با رضایتِ خیرین بخش مختصری از آن را به دوستانی که برای کمک به خیریه آمده اند میدهیم تا بخورند و تجدید قوا کنند.
اما معمولا دوستان از این مقدار مختصر خوراکی صرف نظر میکنند و آن را هم به مددجوها تقدیم میکنند. اما یکی از همین همکاران خلق و خوی عجیبی دارد!
او به محض ورود خوراکی ها شروع به تقسیم آن بخش مختصر بین همکاران و خودش میکند! دوستان به او اعتراض میکنند که چه عجله ای است برای تقسیم؛ اجازه بدهید تا به مددجوها برسیم بعد نوبت به ما هم میرسد!
اما او حرف جالبی میزند! میگوید این سهم ماست!
بله؛ سهم خواهی. این سهم توست و آن سهم من. بیا سهم مان را تقسیم کنیم.
داشتم فکر میکردم واقعا ما چقدر به این مساله اعتقاد داریم!؟ آیا در ذهنمان باوری داریم به نام سهم خواهی!؟
آیا به دنبال کندن و گرفتنِ سهم مان از زندگی هستیم!؟
آیا معتقدیم زندگی، جهان و خدا باید مدام سهم ما را بدهند!؟ اگر ندهند چه!؟
آیا سهمی که میخواهیم همیشه دهندگی است!؟ این را بده، آن را بده، آن چیز را میخواهم، این یکی مالِ من است، آن یکی را چرا به من ندادید!؟
آیا حاضریم بپذیریم که بخشی از سهم ما گیرندگی است و همه سهم ها از نوع دهندگی نیست!؟
آیا حاضریم در بین سهم هایی از خوبی ها، خوشی ها، لذت ها، خوب خوردن ها و خوب گشتن ها و … سهمی هم برای کاستی ها، ندادن ها، رنج ها، شکست ها و از دست دادن ها قائل شویم!؟
چرا غالبا تصور میکنیم سهم ما همیشه باید چیزی باشد که به ما میدهند اما سهم ما هرگز چیزی نیست که از ما میگیرند!؟
چرا سهم را همیشه در بدست آوردن میدانیم نه از دست دادن!؟ چرا باید رنج و درد و کاستی و نقصان و فشار و محدودیت فقط سهم دیگران باشد و اگر نوبت ما بشود و چیزی را از ما بگیرند یا چیزی را که میخواهیم ندهند، جزع و فزع میکنیم که سهم من کو!؟ خدایا سهم من کو!؟ خدایا این سهم من نبود!
شاید باید دوباره به این مساله فکر کنیم که زندگی دو نوع سهم برای ما قائل است. سهم هایی که از نوع دادن و دهندگی هستند و سهم هایی که از نوع گرفتن و از دست دادن و ندادن هستند.
زندگی فقط یک نوع سهم را بین ما انسانها تقسیم نمیکند. وقتی اینگونه به زندگی نگاه کنیم، در هنگام روبرو شدن با سهم هایی از جنسِ فقدان و از دست دادن، آرام تر خواهیم بود و به خودمان میگوییم حالا نوبت من است. این هم سهم من است.
“دکتر منوچهر خادمی“
اگر تمایل داشتید مطالب مرتبط زیر را هم مطالعه کنید:
اگر ایمیل خودتان را در خانه معنا ثبت کنید ما شما را از مقالات، صوت و ویدئوهای جدید آموزشی خانه معنا باخبر میکنیم.
فقط کافی است ایمیل خودتان را در فرم زیر وارد کنید، ما ایمیل بی محتوا و مزاحم ارسال نمیکنیم:
